Skip to main content

QAWIY

"Kita namakan dia Qawiy. Sebab mata dia sakit. Semoga dia kuat untuk hidup. Dapt lawan sakit tu. Maksud Qawiy kan kuat?"- Ira,2016.

***
2014, Hey baby, u're born pagi-pagi. Tapi, takda siapa peduli. Sampailah satu hari, hujan lebat meratah lantai bumi.
"Kakak, anak kucing kat belakang tu bising"
"Memanglah, belakang takda atap. Basah kuyup."
"Amiklah letak depan"
Hey baby, i take your all brothers and sisters togethor with your mummy to the front porch. But still, your mum was scared of the strong thunder.
"Comel tak nak duduk luar. Dia masuk dalam ni"
"Eh keluarkan!"
Hey baby, your mum was a very degil one. I had no choice.
Akak buka payung, letak tepi bakul. Niatnya, tak nak kasi tempias hujan. Jangan kata akak tak payung.  Sekali toleh eh, Comel dah masuk bakul.
'Okay lega.'
Kakak angkat kaki nak masuk rumah. Lagi seminit nak buka pintu, eh Comel dah dulu depan pintu.
Hey baby, you know what i did?
Kakak masuk dalam, amik nota biologi. Lusa kakak exam lagi. And then, i went out and sit beside your basket.
Eh, Comel duduk dalam bakul balik.
"Okay, aku teman kau kat luar ni. Tapi doakan aku dapat jawab exam, lusa. Faham? Doa haiwan tak berdosa macam kau ni bukankah bagus?"
Comel pandang aku. Lama. Dia tak cakap apa-apa, terus baring dalam bakul. Tidur.
'Gila ke cakap dengan binatang? Lol ira lol'
Aku angkat kaki. Kalini, tanpa bunyi. Kot-kot aku dapat lari. Eh sekali, Comel dah bangun lagi.
"Ok fine! Doakan aku! Aku baca nota depan kau ni ei! Tidur balik!"
Comel baring.
***
Semenjak hari tu, kau dengan semua ahli keluarga  kau, aku jaga. Kau menumpang kat sini. Bila kau buat sepah depan porch, aku marah. Bila kau kencing sepah-sepah, pun aku marah.
Aku tau, mak kau perati je. Tapi, tak mampu kata apa. Aku kan manusia! Kau siapa?
***
Masa kau muda, aku tak sayang kau. Aku pandang kau sikit-sikit je. Aku suka adik kau, kakak kau, abang kau. Kecuali kau.
Sebab apa?
Sebab kau sakit. Mata kau tertutup. Aku syak kau tak sempat hidup. Paling tak, comfirm tak lama.
***
Jujur cakap, aku dah penat dengan kucing. Cukup kucing dulu, buat aku sakit terpuruk rasa memendam kecewa. Sampai hati dia lari rumah jiran. Sampai hati tak nak balik sini lagi. Sampai hati jugak jiran tu minta kucing tu, nak kasi anak dia. Paling perit, sampai hati abah bagi. Kucing tu, pada dia.
***
"Kau dah bagi nama kucing-kucing ni?"
"Dah. Yang tu Kiut, Hachi, Kecik dengan Qawiy."
"Kenapa nama tu?"
"Kiut sebab dia comel. Hachi sebab maksudnya setia. Bahasa jepun. Biar dia setia macam Hachiko. Kecik sebab dia paling kecik. Qawiy sebab dia sakit?"
"Yelah kak"
***
Hachiko, abang kau Qawiy. Dia hidup membesar dengan kau. Semenjak Kiut dengan Kecik mati. Ye, Kiut yang aku sayang mati. Dia sakit kaki. Sakit sebab aku. Aku, tak sengaja. Dia jatuh masa aku pegang dia. Kaki dia bengkak. Aku yang jaga.
Pagi tu, Kiut terberak. Dia suruh aku angkat dia. Tapi aku geli. Aku cakap abah, bersihkanlah dia.
"Esok pagi abah nak hantar dia gi klinik."
"Okay"
Tapi, balik dari sekolah Kiut takde. Aku cari, tak jumpa. Rupa-rupanya, dia dah keras. Dia mati. Di tempat tersembunyi. Dia, dah takda. Aku nangis. Ye, aku rasa berdosa.
'Abah dah janji nak bawak gi klinik kejap lagi. Kenapa kau tak sabar sangat. Kenapa mati dulu? Tak kesiankan aku'
Astaghfirullah.
Tak lama lepas tu, Kecik hilang. Kau hidup dengan Hachi. Kau dengan Hachi, lagi cantik Hachi. Sebab tu, aku sayang Hachi lebih. Kau, sikit-sikit je.
Lama korang hidup dengan aku. Sampailah korang besar.
2015, hari raya. Aku balik kampung. Korang aku tinggal. Lepas tiga hari, aku singgah rumah. Jengah sekejap. Korang sihat. Aku bagi makan, lepastu aku balik kampung lagi.
"Esok aku balik rumah dah. Korang jaga rumah."
Korang pandang aku. Lama. Aku tak sedap hati, terus naik kereta.
Esoknya, aku balik. Eh, korang sakit. Mak cakap, dah nazak. Korang, macam tak bernyawa. Hidup tapi mati. Aku takut, kalau korang mati. Lagi-lagi Hachi.
Satu rumah dah nangis. Mengenangkan korang dah tak lama.
Aku paksa abah bawak korang gi klinik. Korang keracunan. Hari-hari abah bagi ubat. Hari-hari jugaklah kena paksa. Tak pernah korang rela. Mak sabar bersihkan korang, yang dah tak mampu bersihkan diri sendiri.
Bulu korang tanggal-tanggal. Macam orang sakit kanser. Kitorang redha kalau korang dah tak lama.
***
Takdir Allah, korang sihat semula. Tak lama lepastu, Qawiy kena langgar. Doktor kata, gegaran dekat kepala kuat. Tapi abah bagi ubat. Kau makin sihat.
Semenjak tu, aku mula rasa,
'Kalau sakit lagi, bawak jumpa doktor je. Comfirm baik.'
Tak lama lepastu, Hachi sakit. Tak tau kenapa. Dia pandang aku sayu. Tak bising macam selalu. Tapi takpe, doktor kan ada?
Hari ganti hari, Hachi tak sihat lagi.
Aku putus asa. Abah pun sama.
Satu hari, aku duduk rumah dengan Hachi. Yang lain takda. Aku pandang Hachi, aku cakap dengan dia.
"Hachi sakit apa? Kenapa macam ni? Sihatlah balik. Kan dah jumpa doktor. Hachi nak apa lagi? Ubat kan dah bagi?"
Hachi diam. Dia tunduk.
"Sakit sangat ke,Chi? Takyahlah lesu macam ni. Kakak tak suka. Bangunlah!"
Aku pukul Hachi. Pukul lagi. Dia diam, tunduk dari tadi.
"Hachi, tau maksud nama Hachi? Setia tau. Hachi kena setia dekat sini. Wajib!"
Hachi diam lagi. Aku makin sayu hati. Hachi tak pernah macam ni.
"Sakit sangat ke? Hachi dah tak boleh tahan lagi? Hachi dah nak, mati ke? Kalau Hachi mati, kakak macam mana? Nanti tinggal Qawiy sorang. Tak kesian? Hachi."
Tiba-tiba Hachi berbunyi. Suara dia lemah.
"Kalau Hachi nak mati, kat sini je. Jangan pergi tempat lain. Takpe, kakak tak sanggup tengok Hachi macam ni. Menderita."
Aku pandang Hachi lama. Tiba-tiba dia angkat kepala. Mata dia, tepat ke mata aku. Lama. Aku nangis peluk Hachi.
***
Lepastu, Hachi mula nak makan. Dia macam nak sihat. Aku senang hati. Ceria lagi.
Tapi tiba-tiba. Hachi hilang. Tak balik rumah satu malam. Qawiy bising sepanjang malam, abah marah. Qawiy pun keluar.
Esok pagi, aku keluar. Kecoh. Hachi dah keras depan rumah.
Dia, mati.
Abah tanam. Aku nampak abah nangis. Mak pun.
'Hachi, you once told me. Dah besar nanti nak jadi angkasawan. Kenapa pergi dulu. Takpe, akak redha.'
"Hachi, kau setia sampai mati. Terima kasih."
***
Semenjak hari tu, Qawiy muram. Tak aktif. Aku perhati je. Tapi tak cakap apa.
Entah macam mana, kita yang dulu renggang. Jadi rapat. Dengan kau, aku cerita semua benda.
Aku buli kau, kau lawan. Mak dengan abah cakap, kau dengan aku 'menganjing'.
Kau dengan aku, pandai gigit. Tapi bila bosan, aku juga kau cari.
Abah jeles. Cemburu.
"Abah yang bagi makan. Kenapa Qawiy asyik dengan kakak je?"
***
Qawiy, dah 2 minggu kau tak balik. Kau pergi mana? Haritu kakak kerja, sebab tu lama takde rumah. Takkan merajuk kot. Sorry. Mak kata, kau bangun cepat-cepat masa dengar suara kakak balik rumah. Padahal elok tadi tidur. Rindu kakak ke? Elleh!
Haritu kakak bagitau Qawiy, kakak nak pergi Kl. Interview scholarship. Kakak minta kau doakan kan? Qawiy pergi awal sangat, lepastu tak balik rumah. Akak tak sempat cakap terima kasih. Qawiy, kakak dapat scholarship tu. Nanti belajar kat UTP. Tau tak kat mana? Hahaha Ganu! Taklah, Perak
Mak cakap masa akak gi Kl kau tak balik rumah. Kakak balik, baru kau balik. Hahaha kau pergi mana? Cari awek ke.
Lagi satu, masa tu kan ada akak cakap nak jadi cikgu? Ukcg test tu. Terima kasih jugak doakan. 2 hari lepas keputusan keuar, kakak dapat temuduga. Next week, tapi akak tak pergi.
Qawiy tahu, masa Qawiy hilang. Abah dengan mak sedih. Diorang tunggu depan tingkap tempat Qawiy selalu masuk. Setiap malam, tapi kau takda. Abah panggil kau depan pintu. Banyak kali, kau tak nyahut. Abah nak nangis, suruh kau balik. Satu malam tu, mak ngigau panggil Qawiy. Dia kata, dia mimpi kau.
Qawiy pergi mana? Setiap hari nak gi kerja, akak dengar abah punya enjin kereta pusing keliling rumah sini cari Qawiy. Mak tanya jiran kalau-kalau nampak Qawiy.
Seminggu tu, hari-hari kitorang pusing area kedai. Cari kau. Takut-takut orang pindahkan. Tapi kau takda.
Bila mak dengan abah sedih, kakak cakap dengan diorang,
"Qawiy pinjaman Allah. Sampai masanya Allah ambil balik. Tapi Allah tak tarik kenangan kita dengan Qawiy. Simpanlah kenangan tu. Qawiy ada dalam hati kita."
Tapi bila kakak sedih, kakak nangis sorang. Nak cakap dengan Qawiy, kau takda.
***
2016, Harini, dah masuk 2 minggu kau takda. Rumah ni sunyi. Abah pun kata.
"Aku namakan kau, Qawiy. Sebab nak kau kuat. Ye, dalam ramai-ramai, kau paling kuat. Banyak kali kau sakit, kau kuat sampai sekarang. Cuma kau hilang. Kalau kau hidup, tak kisah mana kau hidup. Aku tak risau, sebab kau kuat.
Sebab aku namakan kau, Qawiy. Maksudnya kuat. Kau ajar kitorang untuk kuat. Dengan permergian kau. Abah marah kau, pergi tak minta izin. Lepastu mata abah berair. Hahaha! "
***
"Hai, i know u can't read this, Qawiy. But i'm writing this to remind myself, that i had you once. So that, i'll never forget 'us'"- Ira,2016.

Comments

Popular posts from this blog

PETRONAS YOUNGSTAR DAY 2016

“Challenge yourself with new surrounding. Then only you’ll know your strengths and abilities ”-Ira,2016  This post is dedicated specially to those who requested. Saya tak mampu nak taip panjang dalam whatsapp. Typo maharaja maharani semua jadi. Nah cerita kat sini. To Asyaf, Khairiah, Aqilah, Zaimah and 'Izzah.. All the best for your iv and hope this will help a little bit. It was my first time experience. So let me first tell you, frankly speaking, I am so dead nervous for the interview session. Because hello, I’m gonna speak with strangers whom should be called as sir or miss or whatsoever, in English! I rarely speak English for sure. Well I did use  “I don’t think so” “I see” “Well I don’t know”.  But for sure, these aren’t going to help me speak fluently during that day. But, yeah. Let’s give a try ! ******** 5th of April 2016, Tuesday. “What kind of day is coming? Too...

Hurt

Even when the sky comes falling Even when the sun don't shine I got faith in you and I So put your pretty little hand in mine Even when we're down to the wire baby Even when it's do or die We could do it baby, simple and plain 'Cause this love is a sure thing Remember those days when I felt nothing, and everything seemed too sudden and blurry? I don’t expect me to be carried away so bad for what was happening. Those days when I don’t feel like how I used to. I don’t know if part of me is losing, or I’m losing whole piece of me. Everything was numb. My heart. My spirit. Lucky that my brain is still functioning on track. I’ve never expected that I could break this hard. People told me that being heartbroken is hard. But they never told me that it will be this hard. Too hard that I’ve feel like giving up fighting. *** Fighting is fun. For someone who loves to go against my comfort zone, I used to find it thrilling. But I’ve never thou...